Όταν οι ελαιώνες συναντούν τ’ αμπέλια, που συναντούν τα πεύκα, που συναντούν τις φυστικιές, που συναντούν με τη σειρά τους τη θάλασσα, ε τότε ξέρεις ότι βρίσκεσαι στο πανάρχαιο αττικό κλασικό σκηνικό των Μεσογείων. Ένα σκηνικό που ο τόπος μας τον γεφυρώνει με εκείνον της Λαυρεωτικής, με τους μεγάλους σκληρούς όγκους των βουνών και τις πιο απότομες θάλασσες.
Ο τελευταίος μεγάλος πνεύμονας πρασίνου της Αττικής είναι εδώ. Το δάσος του Κουβαρά συνεχίζει να δίνει το πολύτιμο οξυγόνο του και αυτό είναι το μεγάλο πράσινο δώρο της φύσης στον τόπο μας. Τα εδάφη μας είναι εύφορα και αγαπάνε τη ζέστη του καλοκαιριού αλλά και τη απαλή δροσιά του χειμώνα.
Τα 30 χιλιόμετρα ακτογραμμής σπέρνουν το αλάτι τους στ’ αρμυρίκια και τα πεύκα και σκαλίζουν στους βράχους φυσικά γλυπτά. Μπορεί οι φημισμένες Αλυκές της Αναβύσσου να μην λειτουργούν πια, αλλά αμέτρητες μικρές φυσικές αλυκές γεννιούνται σε κάθε βράχο που θα συναντήσετε. Ο νοτιάς φροντίζει γι’ αυτό. Η άνοιξη χαρίζει στον τόπο μας όλα τα χρώματα του κόσμου. Οι μπουκαμβίλιες, οι ανθισμένες αυλές, οι άγριες ορχιδέες, οι αλόες, οι μιμόζες και οι λεμονιές, τα φυτά των αγρών, όλα μαζί συνθέτουν μία από τις ωραιότερες παλέτες φυσικής ομορφιάς. Το φθινόπωρο μας βρίσκει με τα φρέσκα μυρωδάτα φυστίκια στα χέρια. Τ’ αμπέλια δίνουν πανηγυρικά το μεσογείτικο νέκταρ τους και ο τρύγος γιορτάζει την υποδοχή του χειμώνα. Ενός χειμώνα που βρίσκει τις ελιές να δίνουν ό,τι καλύτερο έχουν και τα δάση του Κουβαρά να γεμίζουν τα πνευμόνια μας σε κάθε μαγευτική βόλτα στο χειμωνιάτικο σκηνικό με τον νότιο ευβοϊκό αγνάντι στο τέλος του βλέμματος.
