Ο δρόμος των προσκυνητών για το ναό του Ποσειδώνα στο κατά τον Όμηρο «ιερό ακρωτήριο των Αθηναίων», το Σούνιο, δεν ήταν ο σημερινός μεγαλόπρεπος παραλιακός δρόμος της λεωφόρου Αθηνών-Σουνίου. Ήταν ένας χωμάτινος δρόμος που ακολουθούσε την πορεία της σημερινής λεωφόρου Βουλιαγμένης και μέσω διαδρομών στις περιοχές της Βάρης και του Κορωπίου κατέληγε να φτάνει στον σημερινό δρόμο Καλυβίων-Αναβύσσου.
Η «Στράτα του Άστεως» ή αλλιώς η «Στράτα της ‘Ελυμπος» ήταν αυτή που διέσχιζε τους αρχαίους Δήμους των σημερινών τόπων των Καλυβίων και πέρναγε μέσα από το λιτό αλλά σαγηνευτικό κλασικό αττικό τοπίο που γεφύρωνε τα Μεσόγεια με τη Λαυρεωτική. Μία «Στράτα» που ακόμη και σήμερα κουβαλά τις μνήμες και τον κόπο των ανθρώπων που ήθελαν να φτάσουν στο ιερό του Ποσειδώνα. Τα αραιά δέντρα, τα γυμνά σπαρμένα χωράφια που χρυσίζουν κάτω από τον δυνατό ήλιο του αττικού καλοκαιριού, οι γλυκείς λόφοι που διαδέχονται ο ένας τον άλλο, οι στιβαροί όγκοι του Πανίου και του Ολύμπου, η παράδοση των Κούρων που διάσπαρτοι «διαλαλούσαν» ήρεμα την δύναμη του ωραίου στους αρχαίους τάφους των νέων, οι μεγάλες ευθείες προς την Ανάφλυστο (σημερινή Ανάβυσσο), η προσμονή η ίδια να ανταμώσουν τη θάλασσα μετά από χιλιόμετρα, σημάδι ότι πλησιάζουν, πριν πάρουν τις βραχώδεις ανηφόρες της σημερινής Φώκαιας και να αντικρίσουν στο ύψος του σημερινού 60ου χλμ για πρώτη φορά στο βλέμμα την εικόνα του Ναού στο βάθος.
Η ίδια ακριβώς εικόνα που ακόμα και σήμερα οι προσεκτικοί περιηγητές θα σταματήσουν για να δούνε. Ήταν μακρύς ο δρόμος για το Σούνιο. Σήμερα μπορεί να είναι πολύ πιο σύντομος αλλά η γοητεία του να διασχίζεις την αυθεντική Στράτα.. ε.. κάνει το ταξίδι ιδιαίτερο. Και γνωρίζουμε καλά, ότι πολλές φορές δεν είναι πάντα προορισμός μας η Ιθάκη αλλά το ταξίδι προς αυτήν.
